جماعت نفاق و توده ای ها

‏‏در حوزه نجف عده‌ای از منافقین ملبس به لباس روحانیت بودند و سعی می‌کردند که ‏‎ ‎‏خود را به امام نزدیک بنمایند. چنان که یکی از نوادگان آقا سید ابوالحسن اصفهانی ‏‎ ‎‏ـ که از مراجع بزرگ عراق بود ـ خود را سیاسی جلوه داده و می‌خواست به ‏‎ ‎‏آن حضرت نزدیک شود، در حالی که او با ساواک و وهابی‌ها همکاری داشت و الآن ‏‎ ‎‏هم عضو سیا و رئیس جامعه مسلمین امریکاست و در دانشگاه نیز تدریس می‌کند.‏‎[1]‎‏ ‏‎ ‎‏ولی امام به کسانی چون او محل نمی‌گذاشت و در مجلس سوگواری حاج آقا مصطفی ‏‎ ‎‏ـ که او نیز شرکت کرده بود ـ اصلاً توجهی به او نکرد. دیگر از اتفاقات در حوزه ‏‎ ‎‏نجف، فعالیت کمونیست‌ها در آنجا بود. من حدود 15 سال داشتم و اندک اندک به ‏‎ ‎‏منزل امام رفت و آمد می‌کردم، که شنیدم توده‌ای‌ها در حوزه نجف نفوذ کرده و اقدام به ‏‎ ‎‏خرابکاری و تشکیل خانه‌های تیمی و شکنجه افراد نموده‌اند. تمامی این اخبار به امام ‏‎ ‎‏نیز رسیده بود و ایشان دستور دادند تا گروهی از دوستان خارج و داخل عرب جهت ‏‎ ‎‏مقابله با توده‌ای‌ها تشکیل شود و آقای دعایی را به عنوان رابط گروه تعیین فرمودند. در ‏‎ ‎‏آن روزگار رژیم بعث عراق مخالفت خود را با علما و مراجع به صورت علنی نشان ‏‎ ‎‏نمی‌داد. فلذا به حکومت عراق فشار آورده شد که ما اسامی توده‌ای‌ها را ـ در حوزه ‏‎ ‎‏نجف ـ می‌دانیم و اگر شما آن‌ها را از عراق اخراج نکنید، ما خود اقدام خواهیم کرد. ‏‎ ‎‏در نتیجه حکومت بعث مجبور به اخراج آن‌ها از عراق گردید. بعدها معلوم شد که ‏‎ ‎‏فرماندهی آن‌ها از سوی دولت ایران بوده است. یکی از توده‌ای‌ها منزوی پسر آیت‌الله ‏‎ ‎‏آقا بزرگ تهرانی بود. ایشان پس از مراجعت به ایران رئیس کتابخانه آستان ‏‎ ‎‏قدس رضوی گردید و دیگری علی دشتی بود که کتاب زندگی 23 ساله پیامبر را ‏‎ ‎‏به صورت رمان و با اتهام‌های بزرگ به پیامبر نوشته بود. امام آن کتاب را مطالعه فرموده ‏‎ ‎‏و انتقادات خودشان را در حاشیه آن نوشتند و به دیگر دوستان دستور دادند تا کتاب ‏‎ ‎‏مذکور را نقد بکنند.‏